یا جبار
می گویند بچه در هر مرحله از رشد، باید متناسب با سن و سالش، یک سری توانایی های پایه جسمی و فکری را کسب کند. از یک سنی به بعد اگر آن توانایی ها شکل نگیرند، این می شود مشکل یا بیماری. باید سخت تر از قبل تمرین و تلاش کنند برای برطرف کردنش، اگر هیچ راهی نباشد، دیگر باید بنشینند به امید فرجی و معجزه ای...باید بچه را روی دست بگیرند بیاورند به محضر رحمت تو.
روحم را روی دست گرفته ام به محضرت.
بیست سالم شده است. دنیا با من چون بیست ساله ها طی می کند، یا بیشتر...
و من گاهی اوقات توهم می کنم که بیست ساله ای هستم، یا بیشتر...
و تو، نمی دانم محض این توهم است یا از برای تنبیه، که گه گاه با امتحانی درخور یادآورم می شوی که من مشروطیِ عالمم! که روح معلولم دارد زجر می کشد از دست و پا زدن ها و درجا زدن های مدامش. از این که به قدر عمرش رشد نکرده اما به قدر عمر، یا شاید بیشتر از او توقع می رود. از اینکه در هر مرحله، از آنچه که باید باشد جا مانده و...
حالا به جای تمام روزهایی که عادت به نقصان داشته، آمده به محضر رحمتت. عمرش را برکت بده، به قدر رفع نقصان... و معجزه ای کن تا نقصانش به کمال بدل شود...